|
|
23W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: "Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać.
24Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.
25To wam powiedziałem przebywając wśród was.
26A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.
27Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka!
28Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.
29A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.
Pan Jezus pragnie, abyśmy prowadzili właściwy styl życia, który polega na kochaniu Go i Jego Ojca. Wyrazem miłości do Jezusa jest słuchanie Go, posłuszeństwo Jego przykazaniom.
Mieliśmy wielu nauczycieli, którzy uczyli nas życia. Pierwszymi byli nasi rodzice. Czasami, sztukę życia uczyła nas ulica, rówieśnicy. Nauczyciele w szkole przekazywali nam wiedzę. Oczywiście, sztuki dobrego życia, zgodnego z wolą Jezusa, uczy nas Kościół. To są ważni nauczyciele. Oprócz nich jest jeszcze Nauczyciel niewidzialny, wewnętrzny - jest nim Duch Święty: "On was wszystkiego nauczy".
Czy można usłyszeć Jego głos?
Raczej nie dosłownie. Duch Święty przemawia do nas poprzez natchnienia i dzieje się to na zasadzie intuicji. Jesteśmy wrażliwi na nauczanie Ducha Prawdy dzięki Jego darom.
DAR ROZUMU - dzięki niemu Duch Święty uzdalnia rozum człowieka do tego, aby prawdy wiary stały się dla niego oczywiste. Np. oczywisty jest dla rozumu fakt Kościoła i Jego nadprzyrodzone pochodzenie.
DAR UMIEJĘTNOŚCI - dzięki niemu człowiek posiada umiejętność zauważenia Boga, który działa w świecie, w jego życiu. Gdy coś się ważnego stało, mówimy: dzięki Bogu!Bez tego daru nie zauważymy w tym wydarzeniu interwencji Bożej, tylko zbieg okoliczności.
DAR MĄDROŚCI - dzięki niemu staje się możliwe poznanie wewnętrznego życia Boga i Jego tajemnic. Prawda: "Bóg cię kocha" przemawia swoją głębią; dla człowieka niewierzącego to będzie nic nie znaczące zdanie.
DAR RADY - dzięki niemu chrześcijanin podejmuje właściwe decyzje. Człowiek posiada naturalną umiejętność podejmowania decyzji. Duch Święty chce tę umiejętność wzmocnić po to, abyśmy podejmowali decyzje zgodnie z wolą Bożą.
DAR POBOŻNOŚCI - dzięki niemu człowiek oddaje Bogu cześć. Ludzie, którzy stoją za karę na mszy św. i nudzą się, wydaje się, nie maja daru pobożności
DAR MĘSTWA - dzięki niemu człowiek podejmuje trudy życia dla Boga z ochotą. Odwaga jest oczywiście zdolnościśą naturalną, ale w zyciu potrzebne są nam nadprzyrodzone pomoce, zwłaszcza ci, którzy nie maja zbytniej odwagi naturalnej /tak, jak ja =;)/.
DAR BOJAŹNI BOŻEJ - jest to swego rodzaju lęk, by nie skrzywdzić Boga swoim złym postępowaniem. Autor listu do Hebrajczyków napisał, że chrześcijanie, którzy po nawróceniu grzeszą, krzyżują w sobie ponownie Syna Bożego (Hbr 6,6).
Dary te otrzymujemy przy bierzmowaniu. Otrzymuje je każdy. Co więc z nimi się dzieje, gdy chrześcijanin oddala się od Boga?
Pomimo otrzymania tych darów w sakramencie bierzmowania jakoś nie widać odrobiny pobożności; w wydarzeniach życiowych nie widzą oni Boga, tylko dzieło przypadku; prawdy wiary i moralności nie są dla nich oczywiste; nie mają odwagi bronić wiary, ale raczej przyłączają się do powszechnej w wielu środowiskach krytyki Kościoła. Taką sytuację można porównać do ziarna pszenicy ozimej wsianej w ziemię. W czasie zimy nie ginie, tylko oczekuje na wiosnę, by zakiełkować. W życiu duchowym może panować "zima" i gdy przyjdzie "wiosna", to budzą się i dary. A wtedy pojawia się pragnienie modlitwy (dar pobożności), widzenie Boga w wydarzeniach życiowych (dar umiejętności), pojawia się rozumienie Biblii (dar mądrości) i pragnienie, by nie grzeszyć, ale spełniać wolę Jezusa (dar bojaźni Bożej).
Opracowano na podstawie: Bp Kazimierz Romaniuk, O siedmiu darach Ducha Świętego, Warszawa 1990
|
|